Professional Practices and Responsibilities

Weer wat geleerd. Ik zeil wel eens mee op zeiljachten met Engelse delivery bedrijven. Wat mij dan altijd opvalt is dat er erg veel waarde gehecht wordt aan RYA certificaten. Ik begreep dat nooit zo. Ik zeil ook wel eens mee met eigenaren van boten met Engelse vlag en daar zijn die certificaten totaal geen issue. Nu weet ik waarom. Online cursus gevolgd via www.navathome.com. Dat is goed bevallen. Goede uitleg. Leuke casussen. Kortom weer een papiertje er bij. Normaal ben ik niet zo van het verzamelen van papiertjes. Maar het kan zomaar verkeren. Je kunt er maar trots mee zijn.

 

Van Santa Cruz Tenerife naar Vigo Spanje

Donderdag 20 augustus 2020 vlieg ik naar Tenerife TFS het vliegveld in het zuiden van Tenerife. Mijn vliegtuig landt om zeven uur in de avond. Een taxi brengt me naar de haven van Santa Cruz, in het noorden van het eiland. Ik ben net een beetje bijgekomen van de warmte in Nederland, waar het nu aan het afkoelen is. Hier is het overdag dus gewoon 35 graden en de zon brandt. De schipper van deze trip en het andere bemanningslid zijn er al. Ze zijn een paar uur eerder aangekomen. De schipper is een Engelsman, het andere bemanningslid is een Fin, die in Zweden woont. Ze hebben hun spullen op de boot gezet en daarna hun heil ergens anders gezocht. De boot is een soort bakoven. Als ik aankom wordt mijn bagage aan boord gebracht. We gaan gezamenlijk Santa Cruz in om wat te drinken en een maaltijd. Iedereen draagt hier een mondkapje op straat. Ik ben dat niet gewend. Ik vind het ook geen pretje. En eigenlijk ook vooral onzinnig. Maar ja, het moet, dus vooruit dan maar. De zin om de stad in te gaan, vergaat me snel. We vinden een restaurant waar we wat kunnen eten en drinken. Eerst moeten we binnen zitten en dan mogen de mondkapjes af. Het is er warm en benauwd. Op verzoek mogen we uiteindelijk buiten zitten. Ook zonder mondkapje. Degenen die het eten serveren, dragen wel de hele tijd een mondkapje. Ik heb met ze te doen. We eten en drinken wat, lopen daarna nog wat door de stad. En dan gaan we naar de boot. Ik slaap in de punt.

Vrijdag 21 augustus 2020 doen we vroeg in de ochtend als het nog niet zo heel warm is, de veiligheidsbriefing en de bootcheck. Dat verloopt voorspoedig. Alles is er voor een oceaanoversteek. Sommige dingen zijn er zelfs dubbel. Sommige spullen zijn ietwat gedateerd. Het reddingsvlot dat achterop gemonteerd zit, is ook wat gedateerd. Een nieuw reddingsvlot in een tas is er als aanvulling. We binden het aan de binnenkant van de reling vast. De verstaging wordt gecontroleerd. Dat ziet er allemaal prima uit. Alleen de zeilen bekijken we niet. Dat doen we op zee. Na de checks ga ik met de schipper naar een grote Carrefour om boodschappen te doen. Voorraad voor de hele tocht van ruim twee weken. Er staan 16 dagen voor deze tocht. Zo’n 100 nm per dag. Er wordt echter niet gerekend met de snelheid van de boot. Het andere bemanningslid maakt de boot nog schoon voor we vertrekken. De schipper ruimt de boodschappen op. Het is nog wat lastig om ruimte te vinden. De keuken is klein. Je kunt er net met 1 persoon staan en dan is het vol. Er zijn heel veel spullen van de eigenaren aan boord. Veel reserveonderdelen, gereedschap, maar ook boeken, kleding en andere zaken. En zo groot is het bootje niet. Voor drie grote mensen is het eigenlijk best wel een klein bootje. Er is een mastercabin achter waar je via een kruip door, sluip door gangetje kunt komen en dan de voorpunt en de kajuit. De koelkast is een diepe bak, waarin alles verdwijnt. En waar je alles er eerst weer uit moet halen, als je iets wilt pakken dat op de bodem staat.

Het is opnieuw al snel warm. Er is geen reden om in de haven te blijven of de stad nog te bezoeken. De omgeving is niet echt geweldig. De weersvoorspelling geeft tegenwind aan op de route. Dat is de wind die meestal op dit stuk waait. Windkracht 4 tot 5. Toenemend 6 tot 7. Zaak dus om ze snel mogelijk te vertrekken. We hebben te maken met een hoog dat bij de Azoren ligt. De wind komt uit het noordoosten. Ook de Atlantische stroming komt uit het noordoosten. Op dit stuk heet dit de Canarische stroming. Het is geen doen om daar tegen in proberen te varen, zeker niet met een 36 voeter. Idealiter zou je via de Azoren gaan. Maar dat is nogal een stuk om. Met een wat grotere snellere boot zou dat een optie zijn. Maar niet met dit bootje. We besluiten naar Madeira te motorzeilen zo hoog mogelijk aan de wind. In Madeira diesel tanken en water innemen. En dan verder naar het noorden. Stukje op de motor door de kern van het hogedrukgebied. Op een gegeven moment rondom het hoog naar het noordwesten. We koersen aan op Baiona. Zo hakken we de trip in stukjes, kunnen we onderweg tanken, het meest profiteren van de wind en de kortste route varen. En zo vermijden we ook de trip tegen stroom en wind in langs de Portugese kust. In theorie klinkt het geweldig. Maar nu hoe het werkelijk ging.

Om 3 uur in de middag varen we de haven uit. Als we de haven uitvaren, zwaait de boot vervaarlijk heen en weer op de deining. Beetje raar, zoiets heb ik nog nooit mee gemaakt. Eerst nog even verderop langs de dieselpomp. Onze tank vullen en nog wat jerrycans kopen en vullen. Er kan 350 liter diesel in de boot. En er gaan nog 4 jerrycans van 10 liter mee. Eenmaal op weg naar het noorden, ploetert het bootje tegen de wind in op de motor en het grootzeil. We varen heel hoog aan de wind, net zo dat het grootzeil niet klappert. We varen tussen de cruiseschepen door, die er in deze tijden van Corona of Covid, zoals de Engelsen het noemen, voor anker liggen. Ik sta aan het stuurwiel en ineens hoor ik een klap. Ik kijk om me heen en dan naar boven. Het grootzeil is gescheurd. De zeilen zijn van 2002. Inmiddels 18 jaar oud dus. Ze hangen er ook een beetje als vaatdoeken bij. Veel zeilen zal het niet worden. Ik stuur de boot in de wind. We liggen in de schaduw van een cruiseschip, wat de deining en de wind wat tegenhoudt. De mannen zetten een rif in het zeil, zodat de scheur geen rol meer speelt. Het lukt niet erg. Dus dan maar het tweede rif er gelijk in. Het zal met de voorspelde wind en de slechte kwaliteit van de zeilen de enige optie zijn om het bootje naar huis te brengen. Terug gaan heeft geen zin. Het is vrijdag laat in de middag. Eer er iets aan de zeilen gedaan kan worden, is het na het weekend. Dan zijn we zo maar een paar dagen verder. Op de motor en met het zeil met dubbel rif er in gaan we verder.

Eenmaal het eiland voorbij zijn we op de Atlantische oceaan. Het bootje is een HR 36. Het bootje ligt vol met spullen. Naast de diesel is er ook nog behoorlijk wat water aan boord. Hard zal het niet gaan. Tegen de wind en de Canarische stroom in. Het bootje ploetert als een hobbelpaard over de golven. Er is 20 tot 25 knopen wind voorspelt. Die in de komende dagen nog zal toenemen. We hebben alleen gegevens van de schijnbare wind. Het log hebben we op zijn plek geschroefd, maar die wil het niet echt doen. Dus de ware wind moeten we zelf maar een beetje inschatten. Vlak voor donker laten we het eiland achter ons in de verte. En dan ineens is er een hoop lawaai. Snel gaat de motor in zijn neutraal. Als we over de rand van de boot kijken, zien we een stuk wit plastic. De schipper gaat het water in met duikmasker en in zijn hand een groot broodmes vastgemaakt met ducttape aan zijn pols. In één duik snijdt hij het plastic los. Het blijkt een bouwzak te zijn. Zo eentje van wit dik hard plastic met in dit geval geel/groene banden. Het is nog een heel gevaarte om aan boord te hijsen. We binden het op het achterdek vast en daar gaan we weer. De nacht in. Wat kan er nog meer mis gaan?

Tijdens mijn nachtwacht trekt de wind flink aan. Ik zie 28 knopen op de windmeter. We varen op de motor met het grootzeil en de genua. De autopilot is wat gedateerd en heeft af en toe wat hulp nodig. Soms een rukje aan het stuur, soms moet hij uit en weer aan. Soms zwaait de boot van links naar rechts en pakt dan de koers weer op. Het houdt je wel bezig. Misschien zit er iets fout bij het elektronisch kompas. Maar dat schijnt in de voorpunt ergens te zitten. Daar kunnen we nu niet bij, Misschien komt het wel door de vouwfiets die daar ook opgeborgen is. We zullen het er mee moeten doen. We maken in ieder geval toch best nog wel aardige snelheid. Na mijn wacht draaien we de genua wat in, dat helpt wat. Maar de autopilot zal het de gehele trip niet echt heel goed blijven doen. We proberen dat nog op te lossen door de knop, waar me je het stuurwiel vastzet, aan te draaien en af en toe een kleine correctie te doen aan het stuurwiel. Maar ideaal wordt het niet. Zeker niet met het water dat de boot in komt. Tijdens de eerste nacht spuit het water over het dek en over de buiskap de kuip in. Het is net de Volvo Ocean race. In het begin is dat nog wel leuk. Maar gedurende de tocht verandert de boot in een soort vaatwasser. Alles wordt nat. Het teak is voor eenderde versleten, gaten en randjes nooit op gevuld. Het wordt natter en natter. Nergens in de kuip is een plekje waar je nog droog kan zitten. En als je ergens gaat zitten dan is gelijk je broek naar zijn grootje. Twee plastic kussentjes moesten uitkomst bieden. De voorcabine is onbruikbaar. Niet alleen omdat het er heftig te keer gaat, maar ook omdat het er lekt. Ook in de kajuit lekt het. Door het raam, maar ook gewoon door het dek en de romp. Als je probeert te slapen op een bank die scheef hangt en je tegen een slingerzeiltje ook nog eens half buiten de rand van de bank hangt, vallen er druppels op je gezicht.

De schipper blijft eeuwig optimistisch. Er gaat een vislijn uit, de muziek gaat op en er wordt voor de maaltijden gezorgd. Hij is druk met alle spullen inventariseren en er voor zorgen dat alles zo veel mogelijk netjes geordend onder de banken opgeborgen wordt. Heel veel helpt het allemaal niet. Er zijn zoveel spullen aan boord, dat het meer verplaatsen wordt, dan dat er echt ruimte wordt gecreëerd. We hebben meer dan genoeg eten aan boord. De schipper en ik koken om de beurt. Aan lekker eten geen gebrek. Het is nog steeds warm. Het zeewater is 25 graden. De luchttemperatuur nog warmer en de vochtigheid in de boot is hoog. In de boot ligt vloerbedekking, die niet op alle plaatsen vastzit, wat zorgt voor glijpartijen. Als je in de keuken het kastje met kruiden open doet, valt alles naar buiten. De twee banken in de kajuit hebben slingerzeiltjes, dus daar kun je redelijk slapen. Achterin de boot is er slechts één bank met een slingerzeiltje. De andere bank heeft er geen. Veel slapen zit er niet in. De wc-bril breekt al snel af. Dat gebeurt wel vaker. Dit keer is het wel vervelend, omdat het een vrij grote wc-pot is. Kortom leuk zo’n HR, maar deze vind ik niet echt geschikt voor een oceaantrip. De beste plek is buiten op wacht. Op een plastic kussentje naast het stuurwiel en de stuurautomaat met zicht op de instrumenten en onder de buiskap. Die is wel geweldig. Je blijft er droog en je zit er uit de wind.

Zondag 23 augustus 2020 vroeg in de ochtend stopt de motor er mee. Dat was te verwachten. We hebben zo’n 37 uur gevaren met de diesel die in de hoofdtank zit. Er zit een switch om de tank te vullen vanuit de reservetank. Het enige is dat we motor moeten ontluchten voordat hij weer gestart kan worden. De Engelsen noemen het “bleed the engine”. De handleiding wordt er bij gehaald en het lukt om de motor weer aan de praat te krijgen. Het is niet het plan om dit vaker te doen, maar we weten nu wel hoeveel diesel er verbruikt wordt en we kunnen berekenen hoever we met de voorraad brandstof kunnen komen. In de loop van de dag naderen we Madeira. In de luwte van het eiland is er minder deining en minder wind. Het is zelfs zo aangenaam dat we om de beurt kunnen douchen. Wat een luxe. Tegen het einde van de dag leggen we aan bij dieselpomp in haven van Funchal. Het is even na vijf uur in de middag. We hebben 288 nm afgelegd in 2 dagen en drie en half uur. De gemiddelde snelheid zo tegen de 6 knopen. Niet slecht.

In Madeira kunnen we tanken. We mogen niet van de boot af. We kunnen wel water bijvullen. Het blijkt dat we alleen cash kunnen betalen. We leggen al het contant geld dat we hebben bij elkaar. Het is niet genoeg om vol te tanken. Gelukkig wordt er een oplossing gezocht en gevonden zodat we uiteindelijk met volle diesel- en watertank kunnen vertrekken. Het afval en de bouwzak gaan van boord. En om half acht varen we de haven weer uit. We motorzeilen langs de kust van Madeira. Ook nu weer tegen wind en stroming in. Ik heb wacht van 21 uur tot middernacht. Het is donker en het wordt ook frisser. Eerst varen we nog in de luwte van het eiland, ik moet toch om de noordoostpunt van het eiland heen. Als ik de wacht overdraag is het wat rustiger en zijn we al een aardig stuk voorbij Madeira en op weg naar Porto Santo, dat we straks aan bakboord laten. Als om zes uur mijn volgende wacht begint zijn we Porto Santo al bijna voorbij en gaan we weer naar het noorden. Het is maandag 24 augustus 2020.

We kunnen niet alles op de motor varen. Daarvoor is de afstand te groot. We zullen een stuk moeten zeilen. Daarvoor had ik ook op deze trip ingetekend. Om te kunnen zeilen. In de middag proberen we te zeilen. Ik stuur de boot hoog aan de wind. We gaan dan naar het noorden zoals het plan was. Dat loopt niet echt lekker. De boot loopt pas echt lekker bij een windhoek van 40 tot 45 graden. En dan pakt ook de autopilot pas. We gaan of naar het oosten of naar het noordwesten. Niet echt een koers waar we blij van worden. De motor gaat weer aan. In de nacht gaat de motor weer uit en zeilen we een aantal uren naar het oosten. Tijdens de wisseling van de wacht om drie uur gaan we overstag en weer naar het noordwesten. We willen niet te dicht bij de Marokkaanse kust komen. Alles wat ons daar wacht is noordenwind. We overleggen wat te doen. Vanaf de navtex halen we het laatste weerbericht binnen. Het hoog ligt ten oosten van de Azoren ter hoogte van Lissabon. Het laatste stuk zouden we moeten kunnen zeilen. Van een aan de windse koers vanzelf naar een half windse koers. We besluiten zo ver als de voorraad diesel het toe laat zo hoog mogelijk aan de wind naar het noordoosten te motorzeilen. En dan zorgen dat we in ieder geval zo veel diesel over houden dat we in ieder geval de haven in kunnen op de motor. In eerste instantie was het doel Baiona, op een gegeven moment zijn we ook tevreden met Lagos, maar Cascais lijkt het best haalbaar.

Donderdag 27 augustus 2020 vlak na middernacht gaan we overstag, halen het tweede rif er uit, wat nu wel lukt, en zeilen zo ongeveer rechtstreeks naar Cascais. De strategie heeft gewerkt. We hebben nog meer dan voldoende diesel en het ziet er naar uit dat we de rest naar Cascais kunnen zeilen. Ondertussen is de boot van binnen net een vaatwasser of wasmachine. Kies maar. Het is vochtig en warm. Het water komt nu niet alleen van boven, maar ook van beneden. Als ik in het keukentje sta, sta ik op een soppend tapijt. De boot hangt over stuurboord. En eigenlijk staat in de hele kajuit het water tot aan het tapijt. Ik trek de planken open en het komt er op neer dat de hele bilge volstaat en dat de bilgepomp het niet meer doet. Nu hadden we bij de inspectie al resten van wateroverlast gezien in de bilge. En ook de vloerplanken verraden wat. Dus erg verbaasd zijn we niet. Gelukkig is het niet heel ver meer. Op een gegeven moment ruiken we een benzinelucht. De hele achterkant van de boot stinkt. Blijkt het tankje met benzine voor de buitenboord motor te lekken. Wel weer snel opgelost. Maar wat een stank.

Vrijdag 28 augustus 2020 even voor elf uur in de avond leggen we aan bij de meldsteiger in Cascais. De twee mannen gaan nog voor een biertje de wal op. Ik blijf op de boot en zorg voor de boot. Alles gaat open om het vocht en de warmte er uit te krijgen. Lekker douchen. Koud cola zero erbij. En eindelijk kan ik slapen zonder dat ik opzij van de bank af glij of water in mijn gezicht krijg. We zijn 5 dagen en 4 uur onderweg geweest, hebben 636 nm gevaren met een gemiddelde snelheid van net iets boven de 5 knopen. Een ocean qualifying passage zoals dat heet. De schipper had een sextant mee genomen. En ik wat papieren om berekeningen te maken. De sextant is niet uit de doos geweest. Daar was het nu niet echt het tripje voor. Dit is niet de eerste keer dat het niet lukt om een zonnetje te schieten. Dit is mijn vijfde oceaantochtje. Op slechts één er van heb ik echt de sextant goed kunnen gebruiken. Ik vraag me toch af hoe ze dat vroeger deden. Maar ja, wat moet dat moet. En als het echt moet dan zal het ook wel lukken. Maar in ieder geval is het er ook nu weer niet van gekomen.

Zaterdag 29 augustus 2020 pakken we alle lakens, slaapzakken, kleding, vaatdoeken, handdoeken, kussens en andere was in vuilniszakken. We brengen alles naar het washok. Ik ga de was draaien. Uiteindelijk draai ik zes wassen en aansluitende droogrondes. Tussen het draaien van de was door, zie ik nog kans om te douchen en schone kleding aan te trekken. Wat een feest. De mannen leggen de boot in een box achterin de haven. Alle vloerbedekking gaat er uit, alle kussens van de banken gaan er ook uit. Op de steiger krijgen ze een schoonmaakbeurt. De bilgepomp wordt ontstopt en gemaakt. De bilge leeg gepompt en schoon gemaakt. Gelijk wordt ook de kachel werkend gemaakt. Die scheen nog nooit aan geweest te zijn. Tegen het einde van de middag loop ik met de was naar de boot. De schipper helpt sjouwen. Ik ga nog op pad voor de bevestiging van de wc-bril. Maar de scheepswinkel die vlak bij de boot zit, is dicht en gaat maandagmorgen pas weer open. Gezamenlijk eten we in de Skipperbar. Prima restaurant op een steenworp afstand van de boot.

Zondag 30 augustus 2020 gaan de mannen verder met de boot. Ik ga op pad om te kijken of ik de bevestiging van de wc-bril ergens kan vinden en nog wat andere klusboodschapjes. Alle scheepswinkels zijn dicht en die gaan echt pas maandagochtend open. Dan zijn we al weer onderweg. Dus dat helpt niet. Ik ga op weg naar een Leroy Merlin. Dat is een doehetzelfwinkel. Nog nooit van gehoord. Maar met Google komt alles goed. Ik ga op weg naar het busstation in Cascais en neem de bus naar Sintra. Even buiten de stad is er een enorme bouwmarkt. Ze verkopen er wc-brillen in alle soorten en maten. Maar dus geen bevestiging voor wc-brillen in een boot. Ik ga met de bus weer terug. Eigenlijk een beetje mislukte missie. Ik heb nog wel wat andere dingen kunnen kopen die we nodig hadden. Maar eigenlijk is het allemaal een beetje zonde van de tijd. ’s Avonds eten we weer gezamenlijk in de Skipperbar. De boot is er weer klaar voor.

Maandag 31 augustus 2020 in de vroege ochtend vertrekken we terwijl het nog donker is. We hebben een mooi weervenster om naar het noorden te varen. De noordenwind is zwak. We varen op de motor vlak langs de kust naar het noorden. De tocht verloopt probleemloos. Als we bij Peniche zijn, varen we vlak langs een vissersboot. Ze verkopen ons een grote kreeft. De schipper maakt er een heerlijke lunch van. Aan het einde van de middag zijn we bij Nazare. De zee is vlak, er is weinig wind en we schieten lekker op. Wat kan er nog mis gaan? Dinsdagochtend 1 september 2020 zijn we ter hoogte van Porto. We willen zo ver mogelijk naar het noorden varen. Camarinas of Muxia of misschien zelfs wel A Coruna. Er is een schitterend weervenster om de Golf van Biskaje over te steken en door te varen naar de Solent. Want daar moet het bootje naar toe. Kortom de stemming is prima, het bootje doet het goed en we schieten lekker op. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk even lekker ontspannen van het zeiltripje kan genieten.

Dinsdag 1 september 2020 om 12.00 uur bij de wisseling van de wacht merkt het andere bemanninglid op dat er water en diesel in de bilge staat. De schipper wordt er bij gehaald. De motor gaat gelijk uit. Ik zeil de boot zo goed en zo kwaad als het kan naar het noorden. De mannen buigen zich over de motor. De dieselpomp lekt en repareren lijkt niet mogelijk. Terug naar Porto is niet echt een optie. We zitten vlak onder Viana do Castelo. Dat wordt opkruizen naar Baiona. Het wordt een lange tocht. Gelukkig waait het wel en kunnen we goed zeilen. Woensdag 2 september 2020 zijn we ter hoogte van Baiona. Ik zie tijdens mijn nachtwacht een soort muur met vissersboten op me af komen.  Ik wil graag overstag richting Baiona en uiteindelijk lukt het om in één slag de baai van Baiona te bereiken. Daar valt tussen het land de wind weg. Daar waren we al bang voor. Nu moet de motor toch aan. Anders worden we op de rotsen gezet. De motor doet het gelukkig nog wel. Het is nog donker als we de haven binnen varen. We leggen de boot op het eerste het beste vrije plekje wat we in de haven zien. De havenmeester doet eerst nog moeilijk en mompelt iets over verplaatsen van de boot, maar uiteindelijk mogen we blijven liggen. Nadat onze temperatuur is opgemeten mogen we aan wal. De mannen lopen een rondje om de Parador. Ik heb het allemaal wel gezien, ik ga nog even slapen. We hebben 261 nm afgelegd en zijn twee dagen en een uur onderweg geweest. Gemiddelde snelheid iets meer dan 5 knopen per uur.

Woensdag 2 september 2020 blijven we in Baiona. Na een douche aan boord, eerst maar eens wat eten. Ik ga op zoek naar een scheepswinkel waar ze de onderdelen voor de wc verkopen. Ik ben bekend in het plaatsje. Er is niet echt een grote scheepswinkel. Uiteindelijk vind ik een kleine winkel waar ze de onderdelen wel kunnen bestellen. Maar morgen zijn we waarschijnlijk al weer weg, dus dat heeft niet zo veel zin. Dus ook nu weer dwaal ik door het plaatsje van winkel naar winkel, maar zonder succes. ’s Avonds gaan we met zijn drieën bij de pizzeria eten. Het is gezellig. Maar hoe het met de motor moet, is nog even een vraag. De oorsponkelijke motor zit er nog in. Die is dus 30 jaar oud. Onderdelen worden niet meer gemaakt, de motor wordt niet meer geleverd. Obsolete heet dat in het Engels. De enige mogelijkheid om de motor nog te repareren is om een refurbished onderdeel in de vliegen vanuit Londen. Daar zit een bedrijfje dat gespecialiseerd is in Volvo Penta onderdelen. De dichtstbijzijnde Volvo Penta dealer zit in Marina Punta Lagoa in Vigo. Zo’n 15 nm verderop. Hier kunnen we in ieder geval niks doen. Dus morgen gaan we naar Vigo. De dinghy is opgepompt, de buitenboordmotor is er op gezet en gevuld. Als we niet kunnen zeilen, zullen we met de dinghy langszij als motor naar Vigo moeten varen.

Donderdag 3 september 2020 om 10.00 uur gaan we op weg naar Vigo. We hebben mazzel. Er is een zeilboot die ons wil slepen. Het is mooi weer, weinig wind en een gladde zee. Ze brengen ons 10 nm richting Vigo. De resterende 5 nm varen we met de dinghy langszij. Vijf uur later liggen we aan de steiger in Marina Punta Lagoa. We worden net buiten de haven opgevangen door personeel van de haven in een rib en netjes geholpen met aanleggen. Het is een haven met uitstekende service voorzieningen. Ondertussen word ik nog gevraagd om op een ander jacht over te stappen dat naar Gibraltar vaart en langs komt om me op te pikken. Meezeilen met de eigenaar. Ik vind het prima. De schipper is akkoord. Maar net zo snel als de vraag er is, wordt de vraag ook weer ingetrokken. En gaat dat feest dus niet door. Het lukt me heel snel om aan de onderdelen te komen die nodig zijn om de wc-bril te maken. Eindelijk. Als ik terug kom bij de boot slapen de mannen. Ik wandel de heuvel op naar een restaurant in Vigo. Daar drink ik een cola en kijk wat tv. Aan het begin van de avond komen de mannen ook die kant op en lopen we naar een restaurant boven op de heuvel. We vinden een plekje op het terras met aan de ene kant uitzicht over de stad en aan de andere kant zie je de zon ondergaan in de baai. Het is weer gezellig. Bij terugkomst bij de boot, blijkt de wc-bril gemaakt en heeft de schipper de boot zover opgeruimd dat ik in de voorpunt kan slapen. Voordeel is dat ik de deur dicht kan doen en het luik open.

Vrijdag 4 september 2020 is er in de ochtend een waterstofzuiger geregeld en een paar plastic jerrycans van 20 liter. De bilge staat vol met water en diesel. Als de vloerplanken er af gaan, is de diesellucht niet te harden. De mannen zijn er druk mee. De bilge wordt leeg gepompt en met een spons schoon gemaakt. Ik heb het idee dat ik eigenlijk een beetje te veel ben. De schipper spreekt me inderdaad niet lang daarna aan. Het ziet er naar uit dat de onderdelen pas maandag hier kunnen zijn. Als de motor gerepareerd kan worden, dan kan er hooguit pas dinsdag gevaren worden. Waarschijnlijk pas later. De komende week is er geen goed weervenster. Het heeft voor mij niet zo veel zin om zo lang hier te blijven. Er is weinig te beleven en ik zie er niet zo veel in om hier een beetje rond te hangen of de toerist uit te hangen. Ze hoeven alleen nog de Golf van Biskaje over. Vergeleken met de eerdere tocht geen grote uitdaging. Ik zeg toe te gaan zoeken naar mogelijkheden om zo snel en goedkoop mogelijk naar huis te vliegen. Ik beloof om voordat ik naar huis ga nog de was te doen voor de mannen. Uiteindelijk ga ik op pad met twee tassen was. Ik neem een taxi die me voor de wasserette midden in Vigo afzet. Daar blijkt dat ik contant geld nodig heb. Dus eerst maar op zoek naar een flappentap. Die is er verderop in de straat. De flappen kan ik in de wasserette omwisselen in een machine voor munten. Naast de wasserette is een brasserie. Daar kan ik mooi zitten, wat eten en zoeken naar een vlucht. Ik ben al en keer eerder vanaf Santiago de Compostella naar huis gevlogen, maar dat lijkt nu niet de beste optie en de eerste geschikte vlucht is pas maandag. Ik krijg een tip om vanaf Porto te vliegen. Dat blijkt een schot in de roos. Morgen gaat er een vlucht laat op de dag en ik kan met de bus van Vigo naar Porto.

In de haven liggen overigens veel boten die ooit hebben mee gedaan aan de Volvo Ocean race of andere wedstrijden en er ligt ook een mooie Wally. Leuk om rond te lopen en ze van dichtbij te kunnen bekijken. Er blijkt ook een Nederlands stel verderop aangelegd te zijn met een Hanse 495 met de naam Tiramisu. De schipper heeft ze uitgenodigd  bij ons aan boord voor de borrel. Met zijn vijven zitten we in de kuip. Het is al snel gezellig. Op een gegeven moment gaat iedereen naar de Tiramisu kijken. Ik wil eerst even pakken. Daarna ga ik op bezoek bij het stel. Wat een schitterende boot. Zo wil ik ook wel de wereld rond. Het is net een paleis. Ik heb alleen weer eens wat moeite om aan boord te komen. De opstap is ongeveer zo hoog als ik zelf lang ben. Gelukkig is er een trapje dat het allemaal wat eenvoudiger maakt. De boot komt me bekend voor en doet me herinneren aan een delivery die ik in 2013 heb gezeild. Van Portoroz in Slovenië naar Pendik in Turkije. Dat was een spiksplinternieuwe Hanse 495 zo van de fabriek. Het is even leuk om te kletsen en naar hun plannen te luisteren. Tegen donker ga ik weer terug gaan mijn eigen boot.

Zaterdag 5 september 2020 ga ik met een taxi naar het busstation in Vigo. De bus vertrekt om 12.00 uur en doet er twee uur over naar het vliegveld. Ik ben natuurlijk veel te vroeg voor de vlucht, maar de bus gaat maar 1 keer op een dag. Ik vind een plekje in een restaurant. Er is koffie en wat te eten. Ik schrijf een blogje op mijn iPhone over mijn vorige trip en lees een boek. Tegen de tijd dat het donker wordt, stap ik in het vliegtuig en na een voorspoedige vlucht, land ik op Schiphol. Het openbaar vervoer is niet echt een optie meer, dus een taxi brengt me naar huis. Dat was voor mijn het einde van de avonturen. In totaal heb ik 1200 nm gevaren.

Afstand Santa Cruz Tenerife -> Funchal Madeira – 288 nm
Afstand Funchal Madeira -> Cascais Portugal – 636 nm
Afstand Cascais Portugal -> Vigo Spanje – 276 nm
Totale afstand 1200 nm

Het verhaal heeft nog een staartje. In de loop van de week, krijg ik nog bericht van de schipper. Het lukt uiteindelijk toch nog om de motor aan de praat te krijgen. Dat schijnt weer een verhaal op zich te zijn. Donderdag 10 september 2020 varen ze in de ochtend uit. Ze hebben een vriend van de Fin ingevlogen, een tweede Fin dus. Vrijdagochtend vroeg tanken ze in Coruna. In de middag wordt het bootje aangevallen door een groep orca’s. Die duwen het bootje in de rondte en beschadigen het roer. Ze worden naar de haven terug gesleept. Er is veel media aandacht voor de aanval van de orca’s. Voor de schipper en de bemanning zit er niks anders op dan het bootje achter te laten.

Foto’s van deze tocht zijn te vinden op Google foto’s. 

Volg mijn zeilreizen via mijn Facebookpagina, Instagram en Twitter

Van Loftahammer naar Laboe

Na de persconferentie in juni 2020 van de minister-president waarin aangekondigd wordt dat Zweden code oranje wordt, krijg ik een berichtje binnen. Of ik wil helpen een Koopmans 39 van Zweden naar Nederland te brengen. Ergens begin juli 2020. De eigenaar zou de boot samen met een vriend in dagtochten naar Nederland varen. De vriend haakt echter af in verband met de aangekondigde code oranje in Zweden. Mij maakt dat niet zo veel uit. Op de vraag of de boot en vooral de motor goed is en klaar is om te varen, krijg ik een bevestigend antwoord. Er mankeert wel wat kleine dingen aan de boot, maar de basis is goed. De boot ligt in het water en is vaarklaar. De eigenaar heeft zelf niet veel zeezeilervaring en begint iets over dagtochten. Het is 600 nm. Denemarken zit dicht en als we het in dagtochten gaan doen, wordt het een lange trip. Zo niet onmogelijk. Er is iemand met wie ik graag nog eens wilde zeilen. Dit lijkt me een mooie gelegenheid. We maken kennis en het plan is snel gemaakt. De eigenaar zorgt dat de boot in orde is en ik zorg met Hans voor de overtocht naar Nederland. Vrijdag 3 juli heen en uiterlijk zondag 12 juli in Nederland. Maandag 13 juli moet er weer gewerkt worden. 

Vrijdag 3 juli zijn we vroeg op Schiphol. We vliegen naar Stockholm. Er is een auto gehuurd, waarmee we naar Loftahammer rijden. Daar moet de boot in het water liggen. Vaarklaar. Als we er zijn, zoeken we in de haven naar een boot met een blauwe romp. Echt heel groot is de haven niet. Nergens een zeilboot met een blauwe romp te vinden of ook maar iets dat op een Koopmans 39 lijkt. Al snel blijkt dat de boot nog in de loods staat. De loods is dicht. Het is vrijdagmiddag en iedereen is al naar huis. We gaan naar het hostel in de buurt. Daar aangekomen is er contact met de verkoper van de boot en deze geeft de code van de loods. De mannen zien af van een overnachting in het hostel en gaan op de boot slapen. Dat heb ik al eens gedaan. Op een boot slapen die op de kant staat. Ik vond dat een wat mindere ervaring en besluit in het hostel mijn intrek te nemen. We eten die avond gezamenlijk in het restaurant aan de haven.

Zaterdagochtend wordt de boot te water gelaten. De mannen werken aan de motor. Ik rij met de huurauto naar Linkoping. Bij het gesloten vliegveld wacht een vriend van de verkoper/vorige eigenaar op me. Een Nederlander die daar werkt. De auto moet terug naar Europcar. De Europcar bij het vliegveld is net als het vliegveld zelf gesloten. Ik rij achter de man aan. Eerst tanken en dan de auto inleveren bij een Europcar. Ik laat de auto achter op het parkeerterrein. De Europcar is dicht op deze zaterdag. De sleutel gaat met een formulier in de brievenbus. Het regent pijpenstelen. De man rijdt me terug naar de haven. Hij zet me af en checkt of de motor van de boot draait. Die draait. Later begrijp ik dat dit de voorwaarde voor de overdracht van de boot is. En het enige wat daarover in het contract is opgenomen. De boot wordt overgedragen met draaiende motor. Dat was het. De mast gaat er maandag pas op. Die zaterdagavond willen we in het restaurant in het dorp eten. Helaas kan dit niet omdat er een besloten feest aan de gang is. We kopen garnalensalades in de supermarkt aan de overkant en eten die in het hostel op. Er is daar verder niemand. Er is plek zat, een eetkamer, een woonkamer en een keuken met alles er op en er aan. En zo hebben we toch nog een gezellige avond. 

Zondag ga ik weer richting haven. Ik koop eten voor een dag en zorg voor het diner aan boord. Er zijn nog veel spullen van de vorige eigenaren aan boord. Niet alleen spullen en kleding, ook etenswaren waarvan de houdbaarheidsdatum al een paar jaar is verlopen. Het interieur van de boot is stoffig en vies. Tijd voor opruiming en schoonmaak. Elk laatje en kastje zorgt voor een zwarte bak met water. De schoonmaakdoekjes doen goede zaken. We doen het weekend ook de houdbare boodschappen voor de tocht. Langzaam begint het op een echt schip te lijken in plaats van een soort rommelhok.

Maandag gaat de mast er op. Aan het einde van de ochtend check ik uit het hostel. Ik doe de verse boodschappen voor de tocht. Het blijkt echter dat de mast al die tijd buiten heeft gestaan en nogal onderhevig is aan corrosie. De marifoon doet het niet, de windmeter ook niet. Hans gaat nog een keer naar boven in een bakje om het stoomlicht te fixen. De voorzeilen gaan er op. Maar uiteindelijk blijkt dan toch dat we van het een in het ander rollen. De gashendel is niet goed, de verstaging moet nog gesteld worden. Er is geen zicht op een spoedig vertrek. De wind heeft weken lang uit het oosten gewaaid, maar waait nu hardnekkig uit het westen. De tocht gaan we niet voltooien voor zondag en zelfs Duitsland lijkt binnen de gegeven tijd niet haalbaar. Hans moet weer aan het werk. Woensdag vliegt hij via Kopenhagen naar huis. Vanaf een plaats vlakbij gaat een bus rechtstreeks naar het vliegveld van Stockholm. Een  Nederlandse vrouw die bij de plaatselijke VVV werkt, haalt hem woensdagochtend op bij de boot en brengt hem naar de bushalte.

We werken nog steeds door aan de boot. Nieuwe gashendel, de verstaging wordt gesteld. Zeilen er op. Schoonmaken en ruimen. De boot is nog steeds vol met stof. De blauwe kussens zijn zwart. Alles gaat naar buiten, mattenklopper er op en binnen doen de schoonmaakdoekjes weer goede zaken. Een van de twee wc’s is zo gauw niet te fixen. Voor de nacht van vrijdag op zaterdag is slecht weer voorspeld. Die wacht ik nog even af voordat we vertrekken. Inmiddels zijn we dus ruim een week verder. 

Zaterdag 11 juli 2020 gaan we dan toch op pad. We varen de haven uit, het fjord in. We hijsen de zeilen. En uiteindelijk zijn we op weg. Het is een mooie dag. We kunnen mooi naar de overkant zeilen. In de loop van de middag zie ik donkere wolken over mijn rechterschouder. Aan het einde van de dag varen we de haven van Byxelkrok binnen. De havenmeester wacht ons op en wil ons tegen een vissersboot aan hebben. Net als we de haven binnen varen, gaat het waaien en regenen. Net op tijd binnen. Dat wel. Het weer maakt het aanleggen met dit moeilijk wendbare schip wat lastig. Ik weet nu ook ineens waarom er een boegschroef op deze 39 voeter zit. In mijn onwennigheid vergeet ik deze te gebruiken. Met wat moeite lukt het toch allemaal. We liggen. Ik kook. Daarna ga ik slapen. Het was een lange dag. Morgen weer verder.

Zondag 12 juli 2020 varen we naar Kalmar. We proberen nog wat te zeilen. Maar de wind staat tegen en het schiet zo niet op. Met opkruisen zijn we wel lekker aan het zeilen, maar komen we nergens. Dus het wordt voornamelijk motorzeilen. Het is al avond als we aanmeren in Kalmar. Ik zorg voor eten. Inmiddels voel ik me schipper, instructeur, poetsvrouw en kok. Morgen naar Sandhamn. ‘s Ochtends voor we weg gaan, tanken we. Zo hebben we een idee van het dieselverbruik. 

Maandag 13 juli 2020 varen we weer voornamelijk tegen de wind in naar Sandhamn. Wel weer mooi weer. Het gaat niet hard en als we zo doorgaan kan het nog wel even duren voor ik thuis ben. En echt comfortabel is het niet op de boot. Er lijkt zich ondertussen een weervenster te openen voor een oversteek naar Heiligenhafen. Nachtje doorvaren. Dan kunnen we lekker opschieten. 

Dinsdag 14 juli 2020 gaan we op weg naar Simrishamn. We varen langs Utklippan. De tocht verloopt voorspoedig. Aan het einde van de middag staat er een lekker windje. Zonde om de haven in te gaan. Het weer ziet er voor een oversteek naar Duitsland goed uit. Het lijkt ook een unieke kans. De antieke autopilot doet goed zijn best. Hij stuurt het schip boven verwachting in de goed richting. Op naar Heiligenhafen. Het zeilen duurt slechts 4 uurtjes. Daarna valt de wind wat weg. Maar een weg terug is er niet. We motorzeilen gestaag richting Duitsland. Ik pak de wacht om 23.00 uur en loods de boot langs de uitloper van het verkeersscheidingstelsel ten zuiden van Zweden.. Het is donker, het is nat en er varen boten voor en achterlangs. De eigenaar gaat om 23.00 uur slapen en komt bij licht weer te voorschijn. Dat is ergens om een uurtje of vier. We zijn dan inmiddels aardig op weg langs de Deense kust. In de verte zei ik de witte kliffen van het Deense eiland Møn. Het is rustig weer en we motorzeilen nog steeds. 

Woensdag 15 juli 2020 aan het einde van de dag lopen we Heiligenhafen binnen. We meren aan bij de dieselpomp. Die is dicht en gaat de volgende dag pas om 14.00 uur open. Het weervenster in de Duitse bocht dat er nu is, lijkt zich hiermee te sluiten. De eigenaar is in alle opzichten een onervaren zeezeiler. Heeft al twee keer het gas aan laten staan en doet meer onvoorspelbare dingen. Ik ben al twee weken van huis in plaats van eentje. En er lijkt zo maar nog een week bij te komen. Het wordt tijd voor een list. De vriend die niet naar Stockholm wilde vliegen, komt het graag van me overnemen. Duitsland is voor hem geen probleem. Hij komt naar Laboe met de camper en zijn vrouw. Hij zal de boot binnendoor via Norderney en het wad naar Lelystad brengen. De boot steekt 1,10 en heeft een zwaard. Dat is dus goed te doen. Voorwaarde is dat ik de boot naar Laboe vaar. Hij zal daar een box regelen, waar we makkelijk langszij aan kunnen leggen. 

Donderdag 16 juli 2020 dwaal ik wat door Heiligenhafen. Overal waar je naar binnen gaat, moet je een mondkapje dragen. Ik eet wat bij een kiosk. Tegen twee uur in de middag ga ik terug. Tijd om te tanken. Daarna gaan we op weg naar Laboe. Aan het einde van de dag draaien we de box in. Na een kennismaking en een praatje gaan mijn spullen in de camper. Samen met de vrouw rij ik naar Nederland. Het is rustig deze avond en nacht. Rond een uurtje of drie komen we aan bij het huis van het echtpaar in het midden van Nederland. Er wordt een matras op de grond voor me gelegd en ik rol mijn slaapzak uit. Ik kan heerlijk douchen en vrijdagochtend is er ontbijt. Wat een verwennerij. Daarna word ik met hun auto naar huis gebracht. Home sweet home. Vijf dagen te laat, maar gelukkig geen twee weken. 

Afstand zaterdag 11 juli 2020 Loftahammer -> Byxelkrok 39 nm
Afstand zondag 12 juli 2020 Byxelkrok -> Kalmar 49 nm
Afstand maandag 13 juli 2020 Kalmar -> Sandhamn 42 nm
Afstand dinsdag 14 en woensdag 15 juli 2020 Sandmann -> Heiligenhafen 218 nm
Afstand donderdag 16 juli 2020 Heiligenhafen -> Laboe 33 nm
Totale afstand 382 nm

 

De boot arriveert uiteindelijk woensdag 22 juli 2020 in Lelystad. De eindbestemming. Na Laboe wordt door het Kielkanaal via Norderney binnendoor naar Lelystad gevaren. 

Foto’s van deze tocht zijn te vinden op Google foto’s. 

Volg mijn zeilreizen via mijn Facebookpagina, Instagram en Twitter

Even heen en weer naar Karrebæksminde

Donderdag 25 juni 2020 rij ik voor de zevende en tevens laatste keer terug naar huis vanuit Terherne. Vorig jaar juni was ik daar voor het eerst. Nu een jaar later ziet het chalet op de Strandcamping er tiptop uit, is het de hele zomer verhuurd en bovendien verkocht. Het is mooi geweest. Project afgerond. Toch elke keer zo’n 420 km heen en weer rijden. Elke keer kan ook mijn auto door de wasstraat. Die zit dan onder de bagger of het stof. Volgende week vlieg ik naar Zweden en ik heb thuis ook nog wel wat te doen. Vrijdag in de loop van de ochtend komt er een soort noodoproep binnen. “Je moet me helpen”. Of ik komend weekend even heen en weer naar Denemarken wil rijden om een bemanning op te halen. Die zijn onderweg met een Sweden Yacht 45 vanuit Scheveningen naar Karrebæksminde. Ik schijn de laatste strohalm te zijn, die dat klusje kan opknappen. Openbaar vervoer en vliegen is ook niet echt een optie. Ik ben wel gewend om lange stukken te rijden en heb er geen probleem mee. Dus vooruit dan maar.

Zaterdag 27 juni 2020 rij ik in alle vroegte weer naar Friesland om daar mijn auto om te ruilen voor een busje. Totaal is het tegen de 800 km rijden. En dat is dan het stuk met de ferry. Dat is de kortste weg. Het stuk over land is bijna 1000 km. De stop is wel even lekker. Er is nog wat tijd voor koffie en een praatje. Maar al snel ga ik op weg. Ik moet nog tanken onderweg en ik wil absoluut niet te laat komen voor de veerboot van Puttgarden naar Rodby. Ik heb een ticket voor de overtocht van drie uur in de middag. Verder heb ik wat papieren mee om Denemarken in te kunnen komen. Het land zit namelijk op slot. Zeevarenden kunnen wel vrij reizen. En ik ga er tenslotte vier ophalen. Het tanken geeft nog wat oponthoud. Ik ben niet bekend met het busje en moet zoeken hoe alles in elkaar zit. Verderop staan er natuurlijk wat mannen zich kostelijk te amuseren, het is ook wel hilarisch, maar al snel komen ze me helpen. Heel fijn.

De rit door Duitsland verloopt voorspoedig. Ik dacht dat ik ruim op tijd was weg gegaan. Ik rij flink door. Blijkt toch dat het allemaal wat langzamer gaat dan ik dacht. Het laatste stuk richting en over de Fehrmarnbrug en het eiland Fehrmarn is een tweebaansweg. En natuurlijk zit ik dan achter een auto die lekker met zijn dak open een beetje toeristisch aan het toeren is. Ik kijk neurotisch op mijn horloge. Maar dat helpt niet. Op een gegeven moment slaat de auto af en kan ik weer gas geven. Net op tijd stop ik bij het hokje van de veerboot waar je je ticket moet laten zien. Dat gaat soepel. Ik sluit vervolgens achter aan in de rij auto’s die er staat. Poeh. Totdat ik zie dat er op het ticket dat ik heb, staat dat ik in rij 3 op moet rijden. Die rij is leeg en ik kan zo de ferry op rijden. Tegen de tijd dat ik op het dek ben, zijn we al onderweg. Gehaald! Daar ben ik blij om. Zit ik toch nog op een bootje. 

Op de ferry kan ik ook even contact leggen met de achterblijver en de mannen met het zeiljacht. Het zeiljacht is al op de bestemming aangekomen. Die zijn vanaf Scheveningen door het Kielkanaal gegaan en hoeven nog maar zo’n 30 nm te zeilen. Die zijn natuurlijk al vroeg in de ochtend weg gegaan en allang in de haven. Ik rij de veerboot af en dan is er de grenscontrole. Ik ben alleen, dat is altijd makkelijk. Ik heb een goed verhaal. Ja, het is voor werk. Ik moet bemanning ophalen. En de papieren die ik mee heb gekregen zijn ook in orde. Ook deze horde neem ik soepel. Het is nog 100 km rijden. Zo’n anderhalf uur. Haast heb ik nu niet meer. Rond een uur of zes parkeer ik het busje bij de haven. De boot is snel gevonden. Er volgt een warm welkom en ik krijg gelijk een koude cola zero aangereikt. We zitten gezellig in de kuip, ik kom een beetje bij.

De mannen hebben voor me de hut in de punt vrij gemaakt. Volgens mij is dit de grootste hut. Een dubbel bed en ook nog een eigen douche helemaal voor in de punt. Achter een deurtje zit ook nog een wasmachine helemaal voor in de punt. Wat een mooie boot. Veel heb ik niet bij me. Een slaapzak en wat toiletspullen. Om zeven uur lopen we naar een restaurant vlak bij de boot. Ze hebben er fantastische steaks. Ik lust wel wat. Na het eten loopt de bemanning het dorpje in. Ik ben er in file door heen gereden en heb al besloten dat ik het wel gezien heb. Ik blijf achter met de schipper en we kletsen samen wat. Daarna gaan we naar de boot. Ik maak nog een fotootje en de mannen poseren met zijn vieren. Ik ga lekker douchen en slapen. 

Zondagochtend zijn de mannen al vroeg in touw. Er is allerlei bedrijvigheid op de boot. Er is koffie en ontbijt. Voor de meesten was het een eerste zeezeil-ervaring. Volgens mij hebben ze het wel naar de zin gehad. Nachtje door gevaren. Ook wel spannend. En ze hebben het vooral leuk met elkaar. De mannen moeten ook nog pakken. Ik ben gauw klaar en zet het busje zo dicht als ik kan bij de haven. Ik wil graag zo snel mogelijk weg. Het is nog een heel eind rijden en ik wil liever niet in een zondagfile terecht komen. Ik wil ook nog een beetje op tijd thuis aankomen. Ik moet veel geduld hebben. Het duurt en het duurt. Het is gelukkig lekker weer en ik hoef verder nergens heen, dus ik wacht geduldig af. Tot we uiteindelijk allemaal in het busje zitten en op weg gaan.

We gaan terug niet met de veerboot, maar over land. Dat scheelt geld en waarschijnlijk ook gedoe. Maar dat is een gok. Ik rij het eerste stuk. Google stuurt me binnendoor over kleine weggetjes. De bus is zwaar met alle bagage en vier personen extra er in. Tegen de tijd dat we bij de snelweg zijn, nemen de mannen het van me over en rijden om de beurt de bus naar huis. Ze hebben het met elkaar geweldig naar hun zin. Bij de grensovergang van Denemarken naar Duitsland is er controle aan de andere kant van de weg. Wij kunnen gewoon door rijden. Denemarken uit is geen issue. In dus wel. We komen nog in een file terecht omdat de snelweg is afgesloten en moeten nog een stuk binnendoor rijden. Het houdt allemaal op. We kunnen wel goedkoop tanken. Ondertussen blijkt ook dat er nog iemand met het openbaar vervoer naar huis moet. Dat wordt nog een uitdaging. De tijd tikt door. Vlak over de Nederlandse grens stapt de eerste uit de bus en kunnen we gelijk nog even tanken. De rest gaat mee naar de eindbestemming. Ik ruil de bus om voor mijn eigen auto en breng nog iemand naar huis. De anderen lukt het om met auto en openbaar vervoer op tijd thuis te komen. Ik geef gas en ben tegen negen uur in de avond thuis. 1750 km verder. Ik vind het mooi geweest.

Foto’s van deze tocht zijn te vinden op Google foto’s. 

Volg mijn zeilreizen via mijn Facebookpagina, Instagram en Twitter

 

 

Tussentijdse review SPOT X™ Bluetooth®

Na een paar testen met de Spot X ben ik erg teleurgesteld in het apparaat. Het loopt vast op onverwachte momenten. Berichten gepost op Facebook komen niet door. Onderweg laat de tracker het soms afweten. Het satelliet bereik is alleen goed als hij rechtop staat in een goede open verbinding met de lucht. De gebruikersinterface van zowel het apparaat zelf als de software op de computer is niet prettig. De app werkt moeizaam en voegt niet heel veel toe. Zo kan ik nog wel even door gaan. Ik heb inmiddels 5 blogjes er over geschreven. Zie hiervoor het overzicht van de blogs. De vraag is nu even of ik er nog mee door moet gaan. Het apparaat heeft uiteraard ook goede dingen, zoals een toetsenbord, wat het in zijn soort uniek maakt. Daarnaast zijn bijna alle testen gedaan door wandelaars of bergbeklimmers. Niet voor het zeilen op zee of over een oceaan. De vraag zou kunnen zijn welk apparaat dan wel? Vergelijk ik dan alleen Spot en Garmin of zijn er nog andere spelers in het veld?

De bedoeling is om het apparaat mee te nemen op mijn aankomende trip vanuit Zweden naar Nederland aan boord van een zeiljacht. Gezien de ervaringen die ik nu heb, twijfel ik of ik dat wel moet doen. Ik zou hem niet als enige apparaat mee nemen. Daarvoor vind ik de techniek te onbetrouwbaar. Als het nu al moeite kost om satelliet bereik te vinden en berichten te versturen, hoe zal dit dan zijn op een bootje op een woeste zee. Lijkt mij geen optie. Mijn leven en dat van andere bemanningsleden zou er van af kunnen hangen. Ik lees in de reviews dat “The Spot X has somewhat limited coverage with the Globalstar low-earth-orbit satellite network; you can’t use it to cross an ocean, for example.” Garmin maakt gebruik van het Iridium sateliet netwerk. Wel interessant om nog eens uit te zoeken hoe dat zit met de netwerken. En welk netwerk dan beter zou zijn?

Ik heb mijn eigen Garmin Inreach Explorer+, die al een paar keer mee de oceaan over is geweest en die het prima doet. Behalve dan exact midden op de Atlantische Oceaan, waar hij een dag kuren vertoonde. Op weg van Mindelo in Kaap Verdie naar Rodney Bay in St Lucia. Een route die duidelijk weinig bevaren wordt. Behalve dat deed hij het prima. Die gaat zeker mee. De enige reden om de Spot X mee te nemen zou zijn om hem eens extra goed te testen naast de Inreach. Wat mij opvalt is dat de Spot X inmiddels voor 199 dollar wordt aangeboden. 50 dollar onder de aanbevolen prijs. Ook dat zal wel een reden hebben. Het apparaat dat ik mag testen zal niet veel afwijken van de andere apparaten die in omloop zijn. Interessant zou kunnen zijn wat je nu daadwerkelijk nodig hebt op zee. Is dat een mogelijkheid om een SOS te versturen, tracking, berichten versturen en ontvangen of is alleen gebruik in noodgeval zoals een PLB of EPIRB voldoende. Wil je er mee kunnen navigeren? Best een interessante vraag wat heb je nu eigenlijk nodig? En waar staat de Spot X in dat spectrum.

Er staan oneindig veel reviews op internet over de Spot X. Dit is er eentje van. Er staan ook veel video’s met reviews op YouTube. Genoeg stof om nog eens in te duiken en naar de waarde van de Spot X te kijken. Wat krijg je nu echt voor je geld?  Zowel Spot X als Garmin Inreach maken gebruik van GEOS voor noodsituaties. Hoe werkt dat? Wat zijn de kosten van het abonnement en het ontvangen en versturen van berichten? Ik ben er inmiddels achter dat het versturen van een bericht naar de Spot X via sms 50 cent kost. Het bericht wordt verstuurd naar een Amerikaans nummer. Als je dan denkt een leuke chat op te zetten met je vrienden op zee, loopt dat snel in de papieren. En hoeveel kost nu een sms versturen vanaf de Spot X? Ook nog zoiets om uit te zoeken.

Ik heb besloten dat ik de Spot X nog maar een tijdje houdt en er verder mee ga testen. En eens kijken naar de prijs/kwaliteit verhouding. En vergelijken met andere apparaten. Wordt vervolgd dus.

Volg mijn zeilreizen via mijn Facebookpagina, Instagram en Twitter

Test “Check In” functie – SPOT X™ Bluetooth®

In het verleden heb ik diverse zeiltochten gevaren waar een Spot aan boord was. Een vorige versie. Meestal een Spot 2. Er is ook nog een Spot 3, maar ik heb die nooit in handen gehad. Om de 3 uur werd de Spot aangezet. En dan werd het OK knopje ingedrukt. Er ging een lampje knipperen en als het niet meer knipperde dan was de locatie verzonden. Daarna ging het apparaatje weer uit om de batterij te sparen. Op een kaart in Google Maps werd de spot weergegeven. Met daarbij de tijd en de lokatie. Simpel en overzichtelijk. Meer ervaring heb ik er niet mee. Het ding had ook nog een SOS functie. Die heb ik gelukkig nooit hoeven gebruiken.

Ook de Spot X heeft een “Check In” functie. Op het schermpje op het apparaat zelf. En op de app. Voordat ik me verdiept heb in de handleiding, zet ik het apparaat in de tuin zodat hij een satelliet verbinding heeft. Ik druk op de check in knop en kijk vervolgens op de kaart van Spot op mijn computer om te zien of er een spot neergezet wordt. Niks te zien. Ik probeer de knop in de app. Ook niks. Dan nog maar eens de knop op het apparaat zelf proberen. Geen spot op de kaart. En dan krijg ik een appje van Erick binnen, van wie ik de Spot te leen heb om te testen. Hij heeft 3 mailtjes binnen gekregen van de Spot X. Dus hij doet wel iets. Tijd om de handleiding er eens bij te pakken en me wat verder te verdiepen in de instellingen die je via de website van Spot per apparaat kunt doen.

Via de website kom ik bij de device instellingen van de Spot X. Daar zit ook een onderdeel “Message Profile Settings” bij waaronder de “Check In” functie valt. Daar kom ik te weten dat de “Check In” functie is om in te checken bij vrienden en familie, door ze een voorgedefinieerd bericht te sturen met je locatie. Het bericht bevat een link naar Google Maps met de locatie van de Spot X van dat moment. Je kunt 10 contactpersonen invoeren. En er is ook een vakje waar je Twitter aan kunt vinken. En daar vind ik het e-mailadres van Erick met een standaard bericht. Ik verander het e-mailadres in mijn eigen mailadres voor verdere testen. Twitter laat ik even voor wat het is. Dat komt later nog.

Ik ga nogmaals aan de gang met het testen van de “Check In” functie. Ik druk op de button  “Check In” op het schermpje van de Spot X. Bovenin het schermpje verschijnt een lokatie tekentje en een pijltje omhoog met een 1 er in. Het apparaat gaat een bericht met lokatie versturen. In het scherm rechts geeft het apparaat aan of het GPS ontvangst heeft en zie je hoe vol de batterij is. Je kunt nog wel tussen de blokjes schakelen, maar de “Check In” button kun je niet meer selecteren. De knop wordt soort van grijs. Totdat het bericht verstuurd is.

In mijn mailbox komt een bericht binnen met als afzender “noreply@findmespot.com”. Het bericht omvat de naam die ik aan het apparaat heb gegeven. De lengte en breedte van de positie. De hoogte. En de datum en tijd van de GPS locatie in CEST. De boodschap die voorgetikt is en een link naar de positie op Google Maps. Niks mis mee. Alleen het is dus een heel andere functie dan die van de eerdere Spot. Er wordt nergens een locatie op de kaart gezet.

Ik probeer de “Check In” functie ook nog via de app te testen. Beetje hetzelfde principe. Je drukt op de button en dan zie je in het balkje bovenaan een 1-tje op en neer gaan en een lokatie tekentje. De GPS ontvangst is blijkbaar niet goed genoeg. Het lukt niet om het bericht te versturen. Ik verwijder het bericht. Dat is voor een volgende keer.

Het komt er dus op neer dat een functie die in de oudere Spots veel gebruikt werd, niet meer terug komt in de Spot X. Er is een tracker functie. Die hebben de oudere Spots ook. Maar die werd eigenlijk niet gebruikt, omdat anders de batterij snel leeg was. Dit is bij de Spot X wat minder het geval. De Spot X kun je opladen met behulp van een snoertje. En de batterij gaat best een tijdje mee. Het nadeel van een automatische tracker functie is dat je niet echt weet of alles in orde is. Want er hoeft niemand op een knopje te drukken. Een voordeel is wel dat je niet bij iedere wisseling van de wacht op het knopje hoeft te drukken en het dus ook niet kunt vergeten.

De berichten functie van de Spot X is ten opzichte van eerdere Spots uitgebreid. Zoals al eerder getest, werkt het plaatsen van berichten op Facebook niet echt. Boodschap ontbreekt. Mail en SMS doen het goed. Twitter doet het ook. De Spot X wordt gepromoot vanwege de mogelijkheid om berichten te versturen en te ontvangen. Zogeheten twee-weg communicatie. Ik heb het versturen getest, maar nog niet het ontvangen van berichten. Dus het versturen van berichten vanuit het thuisfront, familie, vrienden. Wordt vervolgd.

 

 

Test SPOT X™ Bluetooth® de tracker deel 2

Woensdag 17 juni 2020 ga ik op pad voor een wat langere tocht op mijn e-bike. Dit keer test ik alleen de tracker. Om vastlopen door het versturen van berichten te voorkomen. Het apparaat gaat weer in mijn fietstas. Op mijn stuur mijn iPhone. Het programma “Fietsknoop” wijst me de weg. Het is overigens een route richting zee, die ik heel veel vaker gefietst heb. Vroeger ging ik nog wel eens naar het strand. Op de fiets heen, paar uurtjes op het strand en dan weer op de fiets terug. Dat was op mijn gewone fiets. Toch nu wel erg blij met mijn e-bike. Naar het strand ga ik eigenlijk nooit meer. Wat een gedoe. Op mijn iPhone ook de Bluetooth app waarmee ik verbinding kan maken met de tracker. En de pagina met de kaart waarop de spots terecht moeten komen. De spots van deze tocht zijn te zien via deze link.

Ik zie wat spots verschijnen. Maar dan lijkt het apparaat er toch weer mee op te houden. Ik stap af. Het apparaat is begonnen met het verzenden van de drie berichten waar het de vorige keer op is vastgelopen. Ik dacht dat ik ze verwijderd had. Maar blijkbaar dus niet. Ik reset het apparaat en verwijder de nog niet verzonden berichten. En daar gaan we weer. Het lijkt net of de Spot X alle niet verzonden spots heeft opgespaard en nu achter elkaar er uit spuugt. Maar eigenlijk blijft dit zo tot in de duinen. Dit is nu juist het landschap waar deze tracker zich zou moeten bewijzen. En daar laat het apparaat het dus gewoon afweten. De Spot X netjes rechtop in de tas. Geen obstakels naar de hemel. In Katwijk besluit ik een pauze in te lassen. Op het dorpsplein zijn de terrassen open. Het is heerlijk weer. Tijd voor de lunch. Nu zou de Spot automatisch moeten pauzeren om als hij in beweging komt, uit zichzelf weer te moeten beginnen. Ik weet eigenlijk niet wat voor tijdspad hier voor staat. Vooralsnog gaat hij gewoon door met zenden van spots. Ik zet het ding maar even uit.

Na de lunch ga ik weer op pad. De Spot X gaat weer aan en de tracker loopt. Hij doet zijn werk en laat een mooi spoor achter op de kaart. Maar ook nu weer lijkt het meer random dan om de 2,5 minuten. Vaak meer, maar soms ook minder. Bij de volgende test het interval maar eens anders zetten. Kijken wat dit oplevert. De spots op de kaart kun je aanklikken. Dan krijg je een schermpje te zien met datum en tijd. Lokatie. Lengte en breedtegraad. Snelheid, hoogte en status. Je kunt onderin het schermpje door de spots heen bladeren. En naar de eerste en laatste gaan. Prima info. Niks mis mee. Het enige is de kleur van het schermpje en de leesbaarheid. Het schermpje is zwart met grijze letters. De letters zijn klein, hoewel je natuurlijk kunt inzoomen. Wie verzint nu zoiets? De kaart kun je bekijken op internet via de opgegeven link. Zowel op je mobiel als op de computer. Op de Spot X zelf kun je niks zien. En ook niet via de Spot X app.

Volg mijn zeilreizen via mijn Facebookpagina, Instagram en Twitter

 

Test SPOT X™ Bluetooth® de tracker deel 1

Dinsdag 17 juni 2020 besluit ik met de Spot X op weg te gaan om de tracker te testen. Allereerst selecteer je een tracking interval. Dit kan via een buttonblokje op de Spot X zelf. Daar kun je het “Current tracking interval” selecteren. Dit varieert van 2,5 minuten tot een uur. Standaard staat het interval op 10 minuten. Ik zet de tracking aan met behulp van het knopje met het voetje op het apparaat. Dit knopje moet je 3 seconden ingedrukt houden. Al snel verschijnen twee voetjes aan de bovenkant van het schermpje. De tracker staat aan. De tracking gaat ook aan als er geen GPS ontvangst is. Je kunt het tracken uit zetten door opnieuw de knop met het voetje 3 seconden ingedrukt te houden. Als ik het tracken weer uit wil zetten, lukt dat niet. Hij geeft dan de boodschap in het schermpje “There are active processen in progress while canceling out of trackmode. Please wait.” Even later lukt het me wel om het tracken uit te zetten. En in de herkansing later lukt het me wel om moeiteloos het tracken aan en uit te zetten, met en zonder GPS ontvangst.

Via de Spot X Bluetooth app kan ik de Spot X ook bedienen. Het duurt even voor de app is opgestart. Er wordt via Bluetooth gezocht naar het device, waarna je verbinding met de Spot X kan maken. Soms gaat dat snel, soms wat minder snel. Soms is de verbinding goed en komt makkelijk tot stand. Soms zijn er problemen en lukt het verbinden niet. Ook wordt bij het verbinden elke keer alle (voorgetikte) berichten en contacten geladen. Ook dit is allemaal een beetje random. Het tracken start door het blokje “TRACKING” te selecteren. Je komt dan in een scherm, waar je het interval in kunt stellen en een knopje “START”. Je stopt het tracken door opnieuw het knopje “TRACKING” te selecteren en nu vind je onderaan de interval keuzes het knopje “STOP”. Als het tracken start, zie je twee voetjes rechtsboven in het scherm van de app, daarnaast zie je het teken “GPS” verschijnen. Zo weet je dan of het allemaal goed gaat. Als de Bluetooth verbinding goed blijft tenminste.

De tracker staat aan en ik wil op pad. Niets is meer dan logisch om het scherm te vergrendelen. Volgens de handleiding kan dit met de toets met het pijltje omhoog en dan de enter toets. Er gebeurt niks. Ik probeer de toets met het pijltje omhoog en de select knop. Ook dan gebeurt er niks. Ik krijg geen boodschap of melding. Het scherm blijft gewoon aan. Dat is dan weer jammer. Er staat in de handleiding dat als je het scherm wilt ontsluiten, je de shift toets en de select toets moet drukken. Met een mooi plaatje erbij. Maar zover ben ik nooit gekomen. Hij gaat in mijn fietstas die aan mijn bagagedrager hangt. In één van de zijvakjes. Zodat de antenne uit het zakje steekt. Die moet namelijk recht naar de lucht wijzen, anders doet de GPS het niet. Als dat het geval is, geeft het apparaat een foutboodschap op het schermpje. Niet dat dit echt goed te lezen is, maar het went. Deze melding kun je overigens ook uitzetten. Ik heb het bandje met haak aan het apparaatje vastgemaakt. Het bandje is een stukje stof met klittenband. Niet echt robuust. Ik zou hem er op zee niet aan op durven hangen. Als het klittenband losgaat dan gaat het apparaat zwemmen. Goed genoeg voor wandelaars. Maar dan nog. Je bent hem zo kwijt. Het haakje gaat vast ergens aan de tas. Zo kan hij in ieder geval niet kwijt raken. Ik moet eerst nog even een pakje wegbrengen in de buurt. De tracker staat standaard ingesteld op een interval van 10 minuten. Op zich is dat prima te doen. Ook bij mijn oceaanoversteken met de Inreach stond het interval op 10 minuten. Maar op mijn e-bike gaat het me te langzaam. Voor ik het weet, ben ik bij het postkantoor en weer terug. Ik zet het interval op 2,5 minuut.

En dan begin ik aan mijn fietstocht. Op mijn iPhone kan ik via een link in mijn browser zien of de spots gezet worden. Het ziet er goed uit. Het interval is goed gekozen. De spots worden netjes gezet. Dat werkt. En dan vind ik het tijd om wat berichten te versturen. De tracker laat ik aanstaan. Ik heb goede GPS ontvangst ergens midden in de polder. Geen bomen, geen gebouwen. Als eerste gaat er een standaard bericht uit naar Facebook. Dan een volgend bericht naar Twitter en dan nog eentje naar mijn eigen email adres. Het vierde bericht versturen lukt niet meer. De tracker staat op pauze. Hij geeft aan dat hij 3 berichten aan het versturen is. maar dat is het dan. Sterker nog. Het hele apparaat zit muurvast. Verbinden met de app lukt ook niet. Een harde reset kan misschien uitkomst brengen. Ik weet even niet hoe dat moet, dus besluit ik door te fietsen en de tracker te laten voor wat hij is.

Thuis gekomen koppel ik de Spot X aan mijn iMac en start de Spot X Updater app. Ik krijg de boodschap “Unable to locatie any Spot X devices on your system. Verify the device is plugged in”. Er zit niks anders op dan de handleiding te raadplegen. Ik heb het snel gevonden.

Ik druk tegelijk de power en select knop in en hou dat 12 seconden vol. De Spot X gaat uit en voilà daarna doet hij het weer. De track die de Spot X neergezet heeft, ziet er goed uit. Zowel op mijn iMac als op mijn iPhone. Over het weergeven van de track later meer. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Volg mijn zeilreizen via mijn Facebookpagina, Instagram en Twitter

Berichten versturen vanaf SPOT X™ Bluetooth®

Vandaag begin ik maar eens met het testen van berichten versturen rechtstreeks vanaf de SpotX. Je kunt dat doen via het eerste hokje op het schermpje. Als je daar op drukt, krijg je 3 opties. Messages, Predefined en Cancel Messages. Via de box Messages krijg je de verzonden berichten te zien en daar kun je dan door heen bladeren. Je kunt op elk bericht gaan staan en dan doorklikken voor details. Onderaan het schermpje zie je een vakje waar je op kunt gaan staan om een nieuw bericht te maken. Een nieuw bericht maken kan ook via de tweede button. Je komt dan in hetzelfde scherm. Je kunt kiezen aan wie je het bericht wil sturen. Je kunt een bericht tikken met behulp van het toetsenbord of je kiest een voorgetikte tekst. Je kunt een tekst van 140 tekens gebruiken. De lengte van oude Twitter berichten. Onder het bericht gedeelte kun je dan nog hokjes aantikken voor het meesturen van de GPS positie en de hoogte. Je kunt ook gelijk de optie “predefined” kiezen. Je kunt dan kiezen uit één van de voorgetikte berichten. Ga er op staan en dan wordt de tekst meegenomen naar het schermpje waar je een nieuw bericht kunt maken, alleen de tekst is dan al ingevuld. Kies je eenmaal een voor gedefinieerde tekst dan kun je er verder niks meer mee. Je kunt de tekst niet veranderen, verwijderen of zelfs het versturen van het bericht afbreken. Je moet het bericht afmaken en versturen, waarna je het kunt cancelen. Als je eigen tekst tikt en je wilt eindigen met een standaardtekst, dan kan dit niet. Je getikte tekst wordt dan vervangen door de doorgetikte tekst.

SMS
Ik maak een nieuw bericht en kies een standaard tekst. Ik kan contacten kiezen die al in de SpotX staan. Het zijn er 3, Twitter, Facebook en mijn eigen naam met telefoonnummer. Twitter en Facebook zijn blijkbaar overgekomen vanuit de instellingen die ik op de Mac heb gedaan. Daar had ik ze beide geactiveerd. Ze zijn bij een synchronisatie blijkbaar goed over gekomen. Mijn eigen telefoonnummer had ik overgenomen en opgeslagen via de SpotX app op mijn iPhone. Ik selecteer ze alledrie als afzenders. Ik vink de hokjes, GPS positie en hoogte aan. De SpotX staat rechtop in zijn standaardje in de achtertuin en daar gaan ze. Al snel krijg ik een sms binnen op mijn iPhone. De tekst die ik heb verstuurd wordt weer gegeven, de GPS positie is meegestuurd en de hoogte. Ik zit op -4 meter. Nou dat zou best eens kunnen. En er zit een link bij. Als je daar op klikt, krijg je de lokatie te zien op het moment van verzenden. So far, so good. Werkt prima en ziet er goed uit. Op de kaart een spot met daarbij een hokje met de devicenaam, lattitude en longitude. Ik snap alleen niet waar de devicenaam vandaan komt. Ik had het ding toch echt een andere naam gegeven dan op het scherm.

Twitter

Soms heb ik het geduld van een aardbei. Het bericht naar Facebook en Twitter dat ik gelijk met het sms-bericht heb verstuurd, komt niet door. Dan maar nog een keertje apart naar Twitter. Ik kies weer een voorgetikte tekst. Dit keer een andere dan bij het vorige bericht. Ik vink de GPS positie en de hoogte weer aan en verstuur het bericht. Dit keer alleen naar mijn Twitter account. Niet veel later zie ik het bericht in mijn Twitter feed. Ok, dat werkt dus ook. In tegenstelling tot het sms bericht nu geen GPS positie en hoogte bij de tekst. Alleen de tekst komt door. Er zit wel een link bij, die me naar een kaartje leidt met de naam van het device en de GPS positie.

Facebook
Ik verstuur een voorgetikt bericht naar Facebook. Je kunt net zoals bij de Garmin Inreach berichten sturen naar een bedrijfspagina, niet naar een persoonlijke pagina. Nu had ik daar al eens mijn pagina Marga zeilt voor aangemaakt om berichten vanaf de Inreach te kunnen plaatsen. En ook nu zie ik een bericht verschijnen op mijn pagina. Geen tekst. Geen GPS positie en geen hoogte. Er zit een plaatje bij van een man met een rugzak. Dat is de link naar hetzelfde kaartje waar ik ook via Twitter en SMS op terecht kwam.

Contactpersonen invoeren en synchroniseren
Ondertussen heb ik ook uitgevonden hoe de contactpersonen die via de website zijn ingevoerd op mijn Mac in de contactpersonenlijst van de Spot X kan krijgen. De gegevens die je op de Spot X wilt hebben, moet je aanvinken om te synchroniseren. Ik had dus niks aangevinkt. Vandaar. Dan de SpotX aansluiten op de Mac, de app SpotX Device Updater starten. Koppelen en synchroniseren. En daar verschijnen de contactpersonen op de Spot X.

Email
Nu nog de email functie testen. Ik kies mijn eigen e-mailadres en weer een vooringetikte tekst. Ik vink de vakjes aan voor de GPS positie en de hoogte. Ik loop met de SpotX naar de achtertuin en daar gaat het bericht. Al heel snel is het bericht te zien in mijn inbox. Het bevat een nette tekst in het onderwerp met de naam die ik zelf aan de SpotX heb gegeven. Tekstbericht, GPS positie, hoogte, tijdstip van verzenden en links naar de positie op de kaart. Je kunt zelfs direct een bericht van 140 tekens terug sturen. Ziet er zeer volledig en keurig uit.

Als eindconclusie van vandaag kan ik constateren dat alle vier de manieren van een bericht versturen rechtstreeks vanaf de SpotX werken. De mailfunctie is het meest uitgebreid. Dan volgt de sms- functie. Twitter en zeker Facebook doen het wel, maar kunnen nog een update gebruiken. Het tekstbericht van Facebook komt niet door. De tekst is zelfs in de verzonden berichten niet terug te vinden. Hij verstuurt dus standaard een leeg bericht. Daar heb je niet veel aan. Je kunt 10 berichten voortikken. Belangrijk is dat je hier goed over na denkt. En 10 logische berichten voorprogrammeert. Op de website kun je 70 contactpersonen invoeren met mailadres of telefoonnummer. Niet vergeten te synchroniseren zodat ze ook daadwerkelijk in de SpotX te gebruiken zijn.

Dat was het voor vandaag. Wordt vervolgd….

Volg mijn zeilreizen via mijn Facebookpagina, Instagram en Twitter

 

Test en review SPOT X™ Bluetooth® de eerste indruk

Afgelopen vrijdag kreeg ik een Spot X tot mijn beschikking om te testen en er wat over te schrijven. Ik heb zelf een Garmin Inreach Explorer+, waar ik al eerder reviews over heb geschreven. De Garmin is al op diverse zeiltochten mee geweest. Waarvan twee oceaan oversteken. Ik ben ook bekend met de oudere generatie Spots. Die waar je een knopje indrukt en dan komt er een spot op de kaart. En uiteraard heb ik wel eens reviews gelezen en YouTube video’s gekeken van de Garmin Inreach versus de SpotX. De komende weken zal ik de SpotX gebruiken en testen en er over schrijven. Aan bod komt dan uiteraard ook het verschil met de oude Spots en de Garmin Inreach Explorer+. Ik zal de SpotX en de Inreach naast elkaar testen. Het wordt voortschrijdend inzicht en een levend document. Het kan zijn dat ik in de loop van de tijd een andere mening over het apparaat heb. Dat kan altijd natuurlijk. Dit is een eerste indruk.

Ik haal de SpotX uit het doosje. Eerst de batterij maar eens opladen. Ik koppel het ding aan mijn Mac. Het apparaat is al geactiveerd en ik kan inloggen via de website “findmespot.com“. Daar zie ik een overzicht van de eigenschappen van de SpotX. Op deze pagina kun je ook de korte en lange handleiding in pdf vorm downloaden. Altijd handig om even de handleiding er bij te hebben. De handleidingen zijn ook op diverse plekken van het internet te downloaden. Het volgende wat nodig is, is een firmware update. Daarvoor moet ik een app op mijn Mac downloaden. SpotX Device Updater. Na de installatie start ik het programma. Ik krijg een schermpje te zien waarop ik opnieuw moet inloggen en dan komt er een ander scherm en kan ik op een knopje ‘Connect” drukken. Er wordt een verbinding met de SpotX gemaakt. Als de SpotX eenmaal verbonden is, zie je mogelijkheden om te synchroniseren en de connectie te verbreken. Ook zie je op dit schermpje info over de SpotX.  En dan wordt er een firmware update gedaan. Na de update verschijnt het bericht dat de firmware up to date is. Met het versie nummer er bij. Heel fijn.

De SpotX heeft een schermpje met 8 vakjes waar je met een knop door heen kan bladeren. En een drukknop om een keuze te maken. Ook is er een terugknop. Het doet een beetje denken aan de afstandsbediening van de tv. Ok, dat snap ik. Daarnaast zit er een deel met een SOS-knop. En een knop met een voetje. En heel apart, er zit een compleet toetsenbord op. Nu heb ik hele kleine vingers. Maar voor iemand met dikke vingers, lijkt me het een uitdaging. Ik heb wat moeite met het schermpje. De letters zijn klein, het contrast slecht. Ik loop naar buiten in de zon, ik probeer in het donker met de powerknop de verlichting te activeren, maar het blijft behelpen. Misschien doe ik iets fout? Misschien zijn er ergens instellingen, die ik heb gemist? Bij de instellingen kun je alleen zwart/wit omdraaien. Maar niet de helderheid vergroten of verkleinen. Ik leg hem naast de Inreach. Daar kun je wel het scherm instellen. Wat een verschil!

Eerst maar eens naar de instellingen kijken, die je via de website kunt instellen. Daar kun je de naam veranderen, contactpersonen invoeren. Je kunt de SpotX koppelen aan Twitter en Facebook. Je kunt allerlei instellingen over berichten wijzigen. Want daar lijkt de SpotX toch vooral voor bedoelt. Berichten via mail en sms naar familie en vrienden versturen en ontvangen. Er zit een check-in functie in. Je kunt vooraf 10 mailadressen invoeren. En met 1 druk op een knopje “Checkin” gaan er dan 10 mailtjes uit met een standaard boodschap en de GPS positie op dat moment. Dit is natuurlijk handig als je door onbewoond gebied trekt en de batterij niet onnodig wilt belasten en de tracker aanzetten.

Ik besluit als eerste maar eens de app te downloaden en kijken hoever ik hier mee kom. De app is te vinden in de Appstore en uiteraard ook in de Google playstore. En heet SPOT X Bluetooth. Ook hier moet je weer inloggen. En dan wordt er via Bluetooth verbinding gemaakt met de SpotX. Als de verbinding er is, verschijnt er een schermpje waar je alle verbonden Spots van dat moment kan zien. Bij mij is dat er maar eentje. Ik stap verder en dan krijg ik een scherm met zes opties. Ik kan berichten versturen via de app naar contacten die ik op de Spot X heb ingevoerd. Helaas zie ik er geen. En naar contacten die op mijn iPhone voorkomen. Ik kan daar een telefoon of email adres kiezen. En dan bewaren in de app. En dan zie ik die wel terug in de Spot X contacten. Op een gegeven moment zie ik ook Twitter als een Spot X contact. Facebook zie ik niet. Ook nog een dingetje om uit te zoeken.

Als volgende druk ik op de “Check in” knop. Ik denk nog dat er dan een Spot op een kaart ergens wordt gezet. Want dit was zo bij de oudere Spots. Maar dit is dus de knop waar je in 1 keer 10 mensen een standaard bericht inclusief lokatie kunt sturen via de mail. Oeps…. Het werkt prima. Maar de button is wel erg makkelijk in te drukken en voor je het weet zijn er 30 mailtjes onderweg. Je moet 1 mailadres in ieder geval invoeren bij de instellingen, dus ik doe maar mijn eigen adres dan. Als je berichten wilt annuleren, kan dat op de SpotX zelf. Ik kan het allemaal slecht zien. Dat dan helaas weer wel. Maar het lukt. In het licht is het scherm wat beter te lezen. Alle berichtjes die in de wachtrij staan, zijn verwijderd.

Dan is er de tracking optie. Bij de SpotX zit een standaardje geleverd. Dan kun je hem rechtop zetten. Anders gaat dit dus echt niet lukken. want dan staat hij op de plek waar de oplader in gaat. En valt hij steeds om. Hij moet rechtop staan om een goede verbinding te kunnen maken met satellieten. Ik zet hem midden in mijn achtertuin op een bankje. Ik zet de tracking op 10 minuten. En ja hoor. Hij begint berichten te versturen en zendt een paar trackpunten uit. Op een gegeven moment stopt hij met het uitzenden van spots. Uit de handleiding begrijp ik, dat als de SpotX niet meer beweegt, na een bepaalde periode deze stopt met uitzenden.

De volgende button is de fetch-button. Hiermee bepaal je wanneer er berichten opgehaald worden. Standaard staat deze op handmatig. Je kunt tegen de tijd dat je berichten verwacht, het interval verkorten. Ook dit om de batterij te sparen. En onderweg niet lastig gevallen te worden met ongewenste aandacht.

De volgende button is de SOS button. Deze functie laat ik even voor wat het is. Daar kom ik op terug. En dan zijn er de instellingen. Via deze knop zie je alle gegeven van de SpotX en kun je de SpotX synchroniseren.

En dan is het even zoeken naar een kaart waar ik de gezette spots op kan terug zien. Bij de oude spots, kreeg je een soort bevestiging dat je spot verstuurd was. En dat was het. Uiteindelijk kon je alleen op een website de spots en track volgen. Beetje lastig als je buiten bereik van internetverbinding bent. Met de Inreach kan dat op verschillende manieren. Op de Inreach zelf, via de Earthmate app en via een browser zowel op de Mac als op iPhone of iPad. Daar heb ik een eigen pagina, waar spots en trajecten worden weergegeven. De trajecten kan ik verwijderen, onzichtbaar maken etc. Dit kan per traject. Iedereen kan deze pagina bezoeken en mijn tracks zien. Voor de SpotX niet van dit alles. Het is eigenlijk een beetje een “black box”. Ik stuur een track uit, maar zie eigenlijk niet hoe dit er nu uit ziet. Dan blijkt dat je via het inloggen op de website een kaart hebt, met daarop weergegeven de zojuist gemaakte track. Je kunt dan kiezen voor live view en history view. Het verwijderen van tracks lukt me niet. Uiteindelijk blijkt dat je via een “shared view” de track met de buitenwereld kan delen. En als je meerdere Spots hebt, dan kun je ze allemaal in een “shared view” delen. Op zich snap ik de logica. Je deelt de shared view via een link. Er zijn dan nog instellingen die je kunt doen. Ook hier weer kleine letters en een zwart scherm. Het is een beetje gokken. Ik kom daar later op terug.

In principe heb ik de boel werkend. Ik weet hoe ik een track kan laten lopen en hoe ik berichten kan versturen en ontvangen. Volgende keer neem ik de SpotX mee op een van mijn fietstochten om te kijken hoe hij in de praktijk een track uit zet. En hoe je dit dan op scherm kan weergeven. Wordt vervolgd……

Volg mijn zeilreizen via mijn Facebookpagina, Instagram en Twitter